Zaterdagochtend, de wekker gaat al vroeg. De eerste campagnedag gaat beginnen, vandaag gaan we op pad in Amsterdam-Noord voor jonge JS-kandidaten op de PvdA-lijst voor de Provinciale Statenverkiezingen. In gesprek met mensen voel ik wat hen het meest raakt. In hun eigen stad, Amsterdam, is betaalbaar wonen niet meer vanzelfsprekend. Parkeerkosten lopen op, huren stijgen en winkelstraten lopen leeg. Er is één ding in de afgelopen jaren gerealiseerd waar ze wel ontzettend trots op zijn: de Noord-Zuidlijn. De overheid heeft miljoenen geïnvesteerd in een metroverbinding tussen het noorden en het zuiden. In eerste instantie was ik boos. Zij hebben al goed OV dacht ik altijd, terwijl wij vastlopen met de Maaslijn en niemand investeert in ons OV. Voor de mensen in Amsterdam is de Noord-Zuidlijn echter van groot belang. Het betekent immers een betere verbinding tussen leeglopende gebieden binnen de stad.
Door gesprekken te voeren met mensen kom je erachter wat hen bezighoudt in hun eigen dorp of stad. Zo heb ik gesprekken gevoerd door heel Nederland en probeerde ik overal het onbegrip te snappen. Het is logisch dat mensen boos worden als de woningprijzen omhoog schieten. Het is logisch dat mensen boos worden als de enige basisschool in het dorp moet sluiten. En het is logisch dat mensen boos worden als het centrum leegloopt. Zij ervaren dagelijks deze veranderingen, deze mensen ervaren de woede die hiermee gepaard gaat.
Deze gevoelens van mensen vormen voor mij de grootste beweegreden om politiek actief te zijn. Ik wil deze mensen helpen, daar waar zij het zelf niet kunnen. Daarom ben ik een actie gestart voor verbetering van de Maaslijn. Ook in Limburg en omgeving verdienen mensen investeringen in het OV en betere bereikbaarheid, net zoals in Amsterdam. Daarom ben ik samen met mijn mede JS’ers van Venray naar Nijmegen gefietst om aandacht te vragen voor de slechte kwaliteit van de Maaslijn.
Naast me actief inzetten voor een betere Maaslijn probeer ik ook de wereld een stukje duurzamer te maken. Zo gebruik ik minder plastic, ga ik waar mogelijk met de trein op vakantie en eet ik 3 á 4 dagen in de week geen vlees. Tijdens de vele gesprekken met mensen probeerde ik de gevoelens van hen te snappen. Soms willen ze wel hun steentje bijdragen, maar weten ze niet hoe ze dat het beste kunnen doen. Dan kan ik een aantal voorbeelden geven waar ze gemakkelijk thuis iets mee kunnen doen. Denk hierbij onder meer aan een minuut korter douchen en de verwarming een halve graad omlaag zetten. De mensen die ik sprak vonden het fijn dat ik hen deze voorbeelden gaf, omdat ze nu weten hoe zij zelf een steentje kunnen bijdragen.
Een vrouw die ik sprak leeft in armoede. Zij en haar gezin moesten van 60 euro per week rond zien te komen. Met dit geld betaalde zij de boodschappen, kleding, schoenen, alle schoolspullen en nog wat andere noodzakelijke dingen. Deze vrouw en mensen in soortgelijke situaties voelen zich in de steek gelaten door de politiek. Zij zijn boos dat er veel geld wordt uitgegeven aan klimaatmaatregelen waar we op de lange termijn wellicht profijt van zullen hebben, terwijl zij op de korte termijn hun kinderen niet kunnen geven wat ze nodig hebben. Wij, als mensen die politiek actief zijn, moeten deze mensen proberen te helpen. Ik ben met ze in gesprek gegaan. Ik heb naar ze geluisterd. Ik heb ze overtuigd van het belang van het nemen van klimaatmaatregelen, maar tegelijkertijd beloofd dat ik ga strijden om de zorgen van deze mensen weg te nemen. Strijden, zodat deze mensen weer vertrouwen krijgen in de politiek. Maar vooral strijden, zodat geen enkel kind meer in armoede hoeft op te groeien.
Het is zaterdagochtend, de wekker gaat. De campagne is voorbij, ik sta rustig op. Alle gesprekken van de afgelopen tijd neem ik even door. Alle gesprekken hebben stuk voor stuk impact gemaakt, alle gesprekken heb ik onthouden. Ik sluit de campagne voor mezelf af, maar deze gesprekken neem ik mijn hele leven met me mee.
